Ang Aking Talambuhay

Ika- 9 ng Agosto, taong 1996, isinilang ako sa pangalang Marian Carmella B. Calanasan. Ipinanganak ako sa San Pablo City. Ang mga magulang ko ay sina Vladimir A. Calanasan at Marife B. Calanasan. Sabi ni mama, ako raw ang pinakamaliit na sanggol sa mga kasabayan ko sa ospital. Biruin mo, 5.14 pounds lang ako noon at 48 cm ang haba.

ako at si kuya!

Lumaki ako sa Tiaong, Quezon kasama ang lola ko. Naging kalaro ko si Eloiza na aking pinsan at syempre si kuya. Ngunit nang lumipat na kami dito sa San Pablo, ang lagi ko nang kalaro ay si kuya Agel na isa ko ring pinsan at ang mga bata sa aming subdibisyon. Payatot ako noon at laging lampa. Lagi akong nadadapa kapag kami ay naghahabulan kaya naman lagi rin akong umiiyak.

class picture: preparatory (ang unti namin noh?)

best academic award!

Gusto ko lahat nga ginagawa o nilalaro ni kuya, gagawin ko rin. Iyan tuloy, para akong lalaki sa paglalaro ng mga laruan niyang sundalo at lego. Pero nang pumasok na si kuya sa paaralan, gusto ko na ring pumasok. Naging kaklase ko siya dahil nagsaling- pusa ako. Pagka-graduate ni kuya ng kinder, inilipat ako ng paaralan dahil hindi maaaring maging kaklase ko ulit siya. Mabuti na lamang at pumayag ako. Nag-aral ako ng Preparatory sa Children’s Nook. Kami ang unang batch ng mga estudyante dahil babagong bukas pa lamang ang paaralan. Hindi ko malilimutan ang birthday ko dito dahil nasira ng kaklase ko ang design sa aking cake. Nagkamit rin ako ng mga karangalan sa pagsali sa mga pagligsahan tulad ng timpalak bigkasan.  Nagtapos ako sa eskwelahang iyon bilang Best Academic Award, ang pinakamataas na gantimpala.

field demo noong grade 1

costume noong nagsayaw kami sa parada

Pumasok ako sa San Pablo City Central School mula una hanggang anim na baitang. Noong grade 1, napabilang ako sa pinakamataas na section. Ako ang laging unang dumarating sa aming magkakaklase. Medyo madilim pa at sarado pa ang classroom. Nakaupo lang ako doon sa gilid at naghihintay. Kapag naman inihahatid ako ni papa, hindi siya makakaalis hangga’t natatanaw ko siya sa bintana. Kapag ako ay abala na, makikita kong wala na siya at saka iiyak. Mga isang buwan yata akong ganoon. Ngunit sa pagtagal ng panahon, nakakaya ko na ring mag-isa nang hindi umiiyak.

Noong Grade 2 naman ako, nagkaroon ng field trip ang paaralan. Hindi ako sumama at hanggang ngayon hindi ko pa rin matandaan kung bakit. Naging dancer ako ng paaralan para sa parada ng mga eskwelahan. Dito ko rin nasabi na hate ko ang Math dahil maraming mga numero at hindi ako makasabay sa aking mga kaklase. Nabibilang pa rin ako sa pinakamataas na section ngunit nang grade 3 na ako ay nagkaroon ng Fast Learner na section. Hindi na ako kabilang dito kaya ako ay Pilot A mula grade 3 hanggang grade 6.

Naalala ko noong grade 3 tuwing sasakit ang ulo ko, hindi na ako papasok sa hapon. Kaya naman si papa ang lagi kong pinapakuha ng gamit ko sa aming room para hindi ako makita ng guro ko. Sa Dizon High kasi nagtuturo si papa at doon rin ako kumakain ng tanghalian.

class picture: grade 4

 Sa grade 4 naman, hirap na hirap ako sa Science. Nakaroon pa nga ako ng mababang grado doon at pinatawag sina mama. Doon ko sinimulang pagbutihan dahil ayokong ipinatatawag ang aking magulang sa paaralan. Isa pa ay gusto ko ring matulad sa kuya ko na nagkakamit ng mga karangalan at sumasali sa mga paligsahan.

Grade 5 naman ay nagkaroon ako ng mabuting kaibigan. Siya ay si Genevieve. Noong Grade 3 ko pa siya kaklase. Ngunit nag-away kami ng dahil lamang sa hindi ko sinasadya na mabasag ang kanyang  proyekto sa Science. Ang lagi ko na tuloy kasama ay si Jana at si Rhenzel. Mabuti na lamang at nagkabati na kami ni Genevieve bago pa kami maging grade 6.

ako at si Genevieve

Sa taong iyon, sinulit ko na ang pagiging elementary dahil alam ko na magkakahiwa- hiwalay na kami. Nagkaroon kami ng filming ng balita. Kompetisyon iyon ng unang apat na section sa amin at kami ang nagwagi. Noong graduation, katabi ko si Genevieve. Masaya kami noon kahit alam naming huling araw na iyon ng grade 6. Nagtapos ako na isang achiever sa paaralang iyon.

class picture: grade 5

High school na. bagong kakilala, mga kaklase at kaibigan. Pumasok ako sa Col. Lauro D. Dizon Memorial National High School kung saan nagtuturo sina mama at papa pati dito rin pumapasok si kuya. Nabibilang ako sa pinakamataas na section, ang Science curriculum. Unang araw, pagkapasok ko ay lalabing- lima lamang kami. Ngunit kinabukasan ay 35 na kami dahil may mga idinagdag mula sa section A. Bilang isang estudyante ng section na ito, kailangan na makakuha ng general average na 85. Kung hindi mo ito maaabot, matatanggal ka sa section na ito. Lalo na kung makakuha ka ng grado na mababa sa 80 sa anumang asignatura. Dito ko pinaghusayan ang aking pag-aaral. At nagkaroon naman ito ng magandang bunga. Naging first honor ako noong 1^st grading. Nung una ay hindi ako makapaniwala dahil ang huli kong pagkamit ng pinakamataas na gantimpala ay noong Prep pa ako. Inilaban din ako sa Science Quiz Bee. Nagulat ako nang sinabi na ilalaban ako dahil nga sa karanasan ko noong grade 4. Ito ang pinakaunang paligsahan na sinalihan ko mula grade 1. Hindi kasi pinanlalaban ang Pilot A noon sa Central school. Sunud- sunod na ang mga paligsahan na nilabanan ko. Kabilang na dito ang MTAP- Metrobank Math Challenge. Kung gaano ako kainis sa Math noong grade 2, laking galling ko mula nang nag-aral ako dito. Hindi ko man akalain ay nasisiyahan ako dahil nananalo kami dito. Nabuo ang magkakaibigang MAKKASHERYSS kung saan kabilang ako, si Lykka, Shelo at Khryss. Kami-kami lagi ang magkakasama noon at laging nandiyan sa isa’t- isa. Nabuo rin ang T.S.I.L., nasa isa kong post ang tungkol doon.

2nd year class picture

Malaki ang pinagbago noong 2^nd year na kami. Wala ngang natanggal sa section namin pero lumipat ng paaralan si Cathlyne at si Jhonna. Hindi na kami ang dating MAKKASHERYSS na laging magkakasama. Kami na lagi ni Shelo, si Lykka kina Joanna at si Khryss naman ay si Justine o si Kim ang laging kasama. Kahit na ganoon ay pinapahalagahan ko pa rin ang aming samahan.

Nagkaroon ulit ng paligsahan sa MTAP- Metrobank Math Challenge. Siyempre, hindi ko pinalampas ang pagkakataon. Pinagbutihan naming ang paglaban. Nag- review kami nang masinsinan. Nagbunga ito n gaming pagtatagumpay. Kaya lumaban kami sa Regional ng MTAP, kami ay nagpursigi dito at kami ay nanalo! Sayang at walang nNational. Pero ayos na rin iyon dahil isang malaking blessing na ito para sa akin.

Ngayong 3^rd year ay marami na talagang nagbago. Hindi ko na nakakasama si Shelo. Sina Joanna, Sam, Kristelle at Lykka na ngayong ang aking mga kasama. Pero hindi ko pa nalilimutan ang mga pinagsamahan naming ni Shelo. Ewan ko kung bakit nga ba nagkaganito. Basta Masaya kami sa mga kaibigan naming ngayon ay ayos na. Hindi naman sa magkagalit kami ngayon. Nitong 3^rd year  din ay marami ring nangyari. Lumaban ako sa Radio broadcasting sa Sta. Rosa at kami ay nanalo ng ikalawang pwesto. Isa ito sa mga hindi ko malilimutang pangyayari dahil marami akong nakilala at natutuhan dito. Isa pa ang Eco Tour namin. Marami rin akong nakalap na impormasyon tungkol sa research namin. Nilakbay rin namin ang napakatarik na bundok para lamang kumain kaya naman kami ay pagod na pagod. Sa kabila nito, naging masaya naman ito dahil kasama ko ang aking mga kaibigan.

Hawaiian Luan Party :)

Hindi ko rin malilimutan ang aming JS Prom na Hawaiian Theme. Ako ay emcee noon at nagkaroon kami ng magandang palabas. Naging masaya kami at nagkaroon ng magandang oras sa isa’t isa.

Natatakot rin ako na baka maraming matanggal sa amin ngayon. Bago na kasi ang sinusunod na memo. Dahil dito, nagsisikap pa rin kaming magkakaklase sa pag-aaral dahil ayaw rin naman naming magkahiwa- hiwalay. Kakaunti na nga kami, may matatanggal pa.

Isang taon na lamang ng pagsasakripisyo sa high school ay college na ako. Masasabi ko na marami na akong napagdaanan pero alam ko rin na mahirap ang college. Nais kong maging isang matagumpay na accountant baling araw. Hilig ko kasi ang Mathematics, (salamat sa mga karanasan ko). Gusto kong sumunod sa yakap ng Tita ko na isang matagumpay na tao ngayon sa Singapore. Pagsisikapan ko ang bawat pagdaraanan ko para lamang makamit ito. Hindi man ako ang pinakamatalinong tao sa mundo, pag-aaralan ko ang mga kailangan ko pang dapat malaman para sa ikauunlad ng aking sarili. Siyempre, hindi ko malilimutan ang aking mga karanasan, mga kaibigan, magulang at amg Diyos na laging gumagabay sa akin.

The History

“Yummy Chocolates!”

I named my blog ‘Chocoholic Diva’. You can already determine why. It is because I’m addicted to chocolates. My favorite chocolate are Cadbury, Meiji, Toblerone and many others. I really love it even though it makes me sick sometimes. I often eat chocolates because I can’t help myself but I can control myself if I’m eating too much.

But before I thought about that name, I came up with ‘Accessorizing Diva’ for the reason that I like accessories. When I have money and I will go shopping, I will never forget to buy accessories. Even for my cell phone, I spend something for it to make it look fashionable. Another name that occurred to my mind was ‘Fabulous Girl’. Well, it’s my codename on our exchange gift on Christmas when I was Second Year. I thought of that because I love fabulous things. But I didn’t made that my blog’s name because chocolates hit my mind. I believe that I can make a better history out of it and I’m, you know, chocoholic. The ‘Diva’ part is to express myself loving accessories and fabulous things.

So to sum it up, it’s like the combination of the three that I like best.

I’m Not Just a Netizen, but a Responsible Netizen

Technology, computers, internet- these are the products of modern life. These can help us in many ways. For example, internet (or net), it is almost always available. It makes our work faster and easier especially for the students. Just one click and you got the answers. It may be a reference material for those who have researches. Even the workers can have painless vocation at home.

 Net can be one of the reasons of social communication like Facebook, Friendster, Twitter, Youtube, and let me include blogs. The owner can express his feelings through posts. But not all of us know that the whole world can see it. We must know our liability in using the internet. Another thing is the enticement of the Netizens to look for the pages that are not suitable for them. That results to unacceptable behavior of other people- human trafficking and illegal publishing of pictures or posts.

Hearing the word Netizen itself is very simple but it has an important meaning- to know the culpabilities in using the internet and to identify the disadvantages and the advantages of it. We must know our differences to others that we understand how complicated it would be if we don’t realize the fact of living behind those modern technologies. We should get rid of the persuasion of the things that we see to others. Everyone must be a responsible Netizen, and I am one of them.

Percy Jackson and the Olympians: The Lightning Thief

Si Percy Jackson, labingpitong taong gulang, ay isang ‘di ordinaryong lalaki. Nakakatagal siya sa ilalim ng tubig ng mahabang oras. Sa kabila nito, hindi niya alam ang tunay niyang pagkatao. Si Grover Underwood ay isa sa malalapit niyang kaibigan na lagi niya itong kinakasama.

Sa klase nila, hindi makabasa nang ayos si Percy dahil ang nakikita niya ay sumasalin sa griyegong salita. Pagkauwi niya ay sinabi niya sa kanyang ina na si Sally na hindi nakakatulong ang pagpasok niya sa eskwelahan. May sakit siya na dyslexia. Ang ibig-sabihin

Sa isang school trip sa isang museo, si Percy ay inatake ng isang fury na hinihingi ang lightning bolt. Nilabanan ito ni Grover at ng guro na si Mr. Brunner. Nang nalaman ni Brunner ang dahilan kung bakit inatake si Percy ay binigyan siya nito ng ballpen na nagiging espada. Maaari niya itong gamitin sa pakikipaglaban. Sinabi rin niya na pumunta sina Percy sa cpara sa pag-eensayo niya sa pakikipaglaban.Kinagabihan, isinama niya si Grover at ang kanyang ina para pumunta sa sinabi ni Mr. Brunner. Ngunit nang nasa daan na sila ay inatake sila ng minotaur. Hinabol sila hanggang sa pasukan sa Camp Half- Blood. Hindi nakapasok si Sally dito sa kadahilanang hindi siya kabilang sa mga taong demigods. Kaya naman nakuha siya ng minotaur at nawala sa pamamagitan ng buhangin. Nilabanan ito ni Percy gamit ang ball pen na naging espada. Binalibag lamang ng minotaur si Percy at siya ay nahimatay at ito ay umalis na.

Tatlong araw ang nakaraan nang nagising si Percy na hinahanap ang kanyang ina. Nalaman niya na anak pala siya ni Poseidon, ang  Diyos ng Karagatan. Si Grover pala ay ang kanyang tagapagligtas at isang kalahating tao- kalahating kambing. Si Mr. Brunner naman ay ang centaur Chiron. Nalaman rin niya na nawawala ang lightning bolt sa kaitaasan at inaakusahan si Percy bilang magnanakaw. Kung hindi maibabalik ni Percy ang bolt sa Mount Olympus bago ang susunod na summer solstice, magkakagulo sa kanila at magkakaaway ang mga Diyos.

Minungkahi ni Chiron kay Percy na pumunta sa Mount Olympus at sabihin na wala siyang kasalanan. Sinimulan na niya ang pagsasanay sa pakikipaglaban gamit ang kapangyarihan ng mga demigod at ang paggamit ng tubig. Nakalaban niya ang kampo ni Annabeth Chase, anak ni Athena. Tinulungan siya ni Luke Castellan na anak ni Hermes. Nanalo ang grupo nina Percy at sila ay nagdiwang sa isang camp fire.

Habang nagkakasiyahan, biglang lumabas ang tiyuhin ni Percy na si Hades. Ipinakita niyang buhay pa si Sally at makakabalik lamang siya ng ligtas kung isasauli na ni Percy ang lightning bolt. Sinabi ni Chiron na huwag na siyang tumuloy . Ngunit sa determinasyon na makitang muli ang kanyang ina, sinaway niya si Chiron. Sumama si Annabeth at Grover sa kanya upang tumulong. Pumunta muna sila kay Luke upang humingi ng mapa kung paano makakapunta sa Underworld. Ang pagkuha ng perlas sa isang lumang hardin ay makakatulong para sa pagkuha ng iba pang direksyon papunta sa Underworld. Ibinigay rin ni Luke ang lumang kalasag at ang sapatos na may pakpak na itinakas niya mula sa kanyang ama.

Nang dumating sina Percy sa lumang hardin, nakita nila na maraming mga istatwa ng tao. Naghiwa- hiwalay sila upang madaling makita ang unang perlas. May nakita si Annabeth na matandang babae na  takot na takot. Nakakita daw siya ng isang babae na aha sang buhok. Alam na kaagad ni Annabeth na si Medusa ang kanyang tinutukoy. Kapag tiningnan mo ang kanyang mga mata, magiging bato ka. Ganoon ang nangyari sa matanda habang hawak- hawak si Annabeth. Buti na lamang at dumating si Percy at naagaw ang atensyon ni Medusa. Tinitingnan siya ni Percy sa pamamagitan ng kanyang cell phone para hindi siya maging bato. Nang nakaalpasnsi Annabeth sa kamang ng batong matanda sa tulong ni Grover, sumakay kaagad sila sa kotse at saka hinanap si Percy. Wala na silang pakialam kung masira man ang mga taong bato doon. Pinugutan ng ulo ni Percy si Medusa. Kahit na patay siya ay gumagana pa rin ang kanyang kapangyarihan kaya naman nilagyan nila ito ng shades at dinala ang ulo para magamit sa iba pang pakikipaglaban.

Nakuha nila ang perlas kay Medusa. Lumabas sa mapa ang susunod na destinasyon at ito any ang Parthenon sa Nashville. Tumigil muna sila sa isang inn para mamahinga. Napanood nila sa balita na ini-interview ng mga pulis ang stepfather ni Percy na si Gabe Ugliano. Sabi niya na kaya nawawala si Sally ay kinidnap siya ni Percy. Nadismaya lamang si Percy kaya piñata na lamang niya ang telebisyon. Nang papasok na si Grover sa banyo ay nakita niya sa loob ang ulo ni Medusa. Itinaas niya ito ngunit nakita siya ng isang empleyado sa inn at sumigaw. Umalis na sila kaagad doon bago pa sila mahuli ng mga pulis.

Pumunta na sila sa Nashville para sa ikalawang perlas. Nakita nila ito sa may noo ng rebulto ni Athena. Nagpagabi muna sila para hindi Makita ng maraming tao. Ginamit ni Percy ang sapatos na may pakpak at nilipad ang perlas. Nang nakuha na niya, may dumating na tatlong matitipunong lalaki. Akala nila ay guwardiya lamang sila ngunit bigla silang naging isang hydra. Sa una ay tatlong pa lamang ang ulo pero nang pinugutan ni Percy ito ay dumoble pa ang mga ulo. Buti na lamang at dala nila ang ulo ni Medusa at tinanggal ni Grover ang shades nito at saka naging bato ang hydra. Umalis na sila na sala ang pangalawang perlas.

Lumabas sa mapa ay ang Lotus Casino sa Las Vegas. Pumunta sila kaagad doon at nakita ang marangyang casino. Mahirap hanapin dito ang perlas sapagkat napakaraming bagay dito na katulad ng perlas na hinahanap nila. Dagdag pa ang maraming tao na naglalaro. Nakita sila ng mga babae na namimigay ng lotus flowers para kainin. Nagustuhan nila ito at lagi na nilang kinakain. Nagtagal sila sa ng ilang araw sa casino at nalimutan na nila kung bakit sila naroroon. Nagliwaliw sila hanggang sa magkaroon na ng malay si Percy sa kanyang ginagawa. Tinawag na niya ang dalawa para umalis dahil nakita na niya ang perlas. Nakipaglaban muna sila sa mga tao doon na pinipigilan silang umalis. Kinuha nila ang kotse sa casino at tumakas palayo.

Lumitaw sa mapa ang Hollowood kung saan naroroon na ang Underworld. Pumasok na sila at nakita si Hades at Persephone kasama ang kanyang ina. Hinahanap ni Hades ang lightning bolt ngunit hindi talaga alam ni Percy kung nasaan iyon. Naglaban sila at hindi inaasahang nahulog ang kalasag ni Percy. Nasira ito at lumabas doon ang lightning bolt. Ang totoo palang magnanakaw ay si Luke dahil sa kanya nanggaling ang kalasag na iyon!  Pinatulog ni Persephone si Hades at pinaalis na niya sina Percy. Kaya lamang, tatatlo ang perlas kaya tatlo rin lang ang makakaalis doon. Nagtalo pa sila pero sa huli ay si Grover na ang nagpaiwan dahil sinabi niya na tagapagligtas siya ni Percy at kailangan na makauwi silang lahat. Umalis na sina Annabeth, Percy, at ang kanyang ina.

Bago maibalik ni Percy ang lightning bolt kay Zeus, naglaban muna sila ni Luke. Palaging sinasabi ni Luke na hindi anank ni Poseidon si Percy kaya ipinakita ni Percy ang kanyang kapangyarihan at natalo niya si Luke. Pumunta na siya sa Mount Olympians ay isinauli kay Zeus ang bolt. Kinausap siya ni Poseidon at saka siya umalis.

Sa huli ay nag-eensayo pa rin si Percy sa pakikipaglaban. Nakabalik na rin si Grover sa lupa sa tulong ni Persephone.  Naging  magaling na mandirigma si Percy at Masaya kapiling ang kanyang mga kasama.

Salamat, Kuya

“Okay class, pinapaalala ko sa inyo na bukas na ipapasaang inyong proyakto sa astronomy. Class 159, maaari na kayong umuwi,” ang sabi ng guro kong si Mrs. Linda Candroid.

Isa siya sa mga paborito kong guro sa Dizon High. Hindi puwedeng hindi niya kami tatanungin tungkol sa mga ginagawa namin sa paaralan. Pati hindi niya kami pinapahirapan sa kanyang asignatura.

Ako nga pala si Alexander Chronos, isang 4^th year na nag-aaral sa Col. Lauro D. Dizon Memorial National High School. Isa ako sa mga kandidato para sa honors. Mahilig akong mag-eksperemento ng mga bagay-bagay at mahilig mag-imbento ng gamit.

Pagkaalis ni Mrs. Candroid, inayos ko na ang mga gamit ko at lumipad pauwi kasama ang mga kaibigan ko. Ika-labintatlong kaarawan kasi ng aking kapatid na si Maggie. Kaunti lamang ang kanyang mga kaibigan kaya minabuti ko na mag-imbita ng mga kaklase para masabing may bisita siya. Hindi kasi siya palakaibigan at lagi pang nag-iisa.

Nang umalis na ang mga bisita, sinimulan ko na ang proyekto ko. Alam ko na matagal na itong sinabi ngunit marami talaga akong sinalihan na activities sa paaralan noong mga nakaraang araw. Ang naisip ko ay isang Portal sa Mars. Paano kaya kung totoong may buhay doon? Kaya naman, inihanda ko na ang mga gagamitin ko. Napansin ko na pinapanood ako ni Maggie. Ngunit tuwing lilingon ako ay ina- activate lang niya ang kanyang invisibility ray. Siya lamang ang nakakagawa noon sa aming pamilya. Winalang- bahala ko na lamang ito at nagpatuloy sa aking Portal.

Sa wakas, natapos ko rin! Halos apat na oras na lamang ang tulog ko, pero ayos lang, puwede naming mag- recharge mamaya sa paaralan.

Pagpasok ko, marami nang nagkukwentuhan tungkol sa kanilang mga proyekto. Nang ipakita ko ang akin, namangha sila. Kahit simple lamang ito, masasabi ko na kakaiba ang gawa ko. Nang subukan na ang Portal sa Mars, nakita ang mga bagay na nasa planetang ito at may mga alien pa. hinagisan din ito ng papel upang ipakita talaga na isa itong pintuan papunta sa Mars. Nagpalakpakan ang lahat at nakakuha ako ng pinakamataas na marka.

“Alex, puwede iyan sa Science exhibit natin sa susunod na lunes. Kung ayos lamang sa iyo ay iwan mo na muna ito sa eskwelahan,” sabi ni Mrs. Candroid.

“Sige po, Ma’am!”

Tinakluban ko muna ito at tinanggalan muna ng enerhiya para wala sinuman ang makakagalaw.

Napapansin ko na iba ang ikinikilos ni Maggie. Lagi na siyang nagkukulong sa kwarto at malalim ang iniisip. Para siyang weirdo. Tuwing uuwi siya, lagi siyang may dalang libro na hindi ko maintindihan ang pamagat. Nahuhuli ko rin siya sa aking kwarto na may hinahanap. Ang parati niyang dahilan ay baka napasama lang daw ang kanyang mga papel sa aking mga gamit. Ang alam ko naman sa kanya, maingat sa gamit at hindi pabaya. Hindi ko alam sa kanya kung bakit siya ganoon. Gusto kong tanungin pero natatakot ako na baka mag- away lang kami.

Dumating na ang lunes. Marami na naming namangha sa aking proyekto. Pagkatapos ng exhibit, itinabi ko muna ito sa loob ng room. May ipinapagawa kasi si Mr. Brandon. Nagmamadali na ako  kaya nalimutan ko nang i-lock ang room. Pagbalik ko, nawawala na yaong Portal ko! Sino naman kaya ang kukuha nito? Sinong magkakainteres doon? Sinabi ko kaagad kay Mrs. Candroid ang nangyari. Gamit ang laser beam ng paaralan, hinanap niya ito sa paligid ngunit talagang nawawala na ito. Laking lungkot ko noon. Pinaghirapan ko iyon at g=dahil lamang sa kapabayaan ay nawala ito ng parang bula.

Maaari kayang itinakas ito ni Dhrino na lagging naiinggit sa akin? Hindi, hindi mangyayari iyon dahil kagrupo ko siya sa activity ni Mr. Brandon. Eh, meron kaya siyang kasabwat? Naku, hindi rin. Hindi naman niya iyon magagawa sa akin. Sino naman kaya?

Dahil sa tindi ng lungkot ko, minabuti ko na lamang umuwi. Pagkadating ko sa bahay, aba, himala! Wala pa si Maggie. Saan kaya iyon nagpunta? Tinanong ko siya kay inay ngunit ang sabi lamang niya ay hindi pa umuuwi si Maggie. Gabi na, wala pa rin siya. Nagsisimula na akong mag- alala. Hindi naman siya nagpapagabi at wala naman siyang pupuntahan, maliban na lang kung may ensayo sila ng choir. Pero wala sila ngayong praktis. Alam ko ang schedule niya. Ginamit ko ang aking detector phone, hinanap ko siya. Ngunit wala pa rin. Akala ko ay sira na ito dahil hindi ko siya makita dito sa mundo. Bigla kong naalanla ang aking Portal! Hindi kaya ini- activate niya ang kanyang invisibility ray at saka nagpunta sa Mars? Alam kong wala siya masyadong kaibigan ngunit bakit naman niya gagawin iyo? Hinanap ko ang aking blueprint ng proyekto. Gagawa ako ng panibagong Portal sa Mars. Nakalkal ko nang lahat ang aking gamit pero wala pa rin. Sinubukan ko sa kwarto ni Maggie. Nakita ko ito na nakalatag sa kanyang kama. Tama ang hinala ko, iyon pala ang dahilan kung bakit siya lagging may hinahanap sa aking kwarto.

Mabilis kong nagawa ang Portal. Pumunta na ako sa Mars dala ang aking detector phone. Nahanap ko kaagad si Maggie. Hindi siya nag-iisa. May kasama siyang mga alien at kinakausap niya ang mga ito. Nakita ako ni Maggie at nilapitan niya ako.

“Kuya, bakit ka nandito? Umalis ka na at iwan mo na ako,” sabi niya.

“Hindi ako aalis nang hindi ka kasama. Bakit mo ito ginawa? Alam mo bang alalang- alala ako sa iyo?” ang sagot ko sa kanya.

“Gusto kong mapag- isa. Hinidi mo ba iyon naiintindihan? Wala na akong kaibigan sa mundo kaya dito na lamang ako. Salamat nga pala sa Portal mo.”

“Sana pala, hindi ko na lang iyon ginawa. Anko ang may kasalanan ng lahat.”

“Hindi kuya! Ako rin naman ang may gusto nito kaya umalis ka na dito! Kailangan ka nila doon at wala namang nangangailangan sa akin. Tama na lamang ang planetang ito sa mga walang kwenta! Wala na kayong pakialam sa akin!”

“Kung sila ay walang pakialam sa iyo, pwes, ako meron. Nang napagtanto ko na wala ka sa mundo, gumawa kaagad ako ng isa pang Portal. Kapatid kita kaya hindi naman puwedeng basta- basta na lang kita iiwan dito. Sumama ka na sa akin pauwi. Hindi ka habambuhay na nandito. Magkakaroon ka rin ng mga kaibigan. Subukan mo lang. Sige na Maggie.”

“Talaga kuya?” biglang nanliwanag ang kanyang mga mata nang narinig niya ang mga katagang binitawan ko sa kanya.

“Oo, Maggie”

“Kung gayon, pumapayag na ako kuya. Salamat sa iyo”

“Salamat din Maggie.”

Ngunit nang hahawakan ko na sa kamay si Maggie, pinigilan ako ng mga alien. Tumakbo kami papunta sa malapit na Portal at buti na lamang ay hindi nila kami naabutan. Bumagsak kami sa Dizon High at lumipad na lamang pauwi sa bahay.

Simula noon, hindi na nag- iisa si Maggie. Masayahin na siya at parating may ngiti sa mukha. Masaya ako para sa kanya dahil nabago ko ang aking minamahal na kapatid.

Tropang Sikat, Inggit Lahat

“Sa dinami- dami ng tao sa mundo, nakilala ko sila at naging mabuting magkakaibigan. Kahit na magkakaiba ang personalidad, patuloy pa rin ang pagsasamahan hanggang sa huli.”

Ika-23 ng Oktubre, 2008. Pagkatapos ng periodical examination naming, nagkayayaan kaming magkakaibigan (Joanna, Lykka, Sam, Shelo, Kristelle Kimberly at ako) na pumunta sa Sampaloc Lake. Nagbisikleta kami sa palibot nito. Nasiraan pa nga ako ng kadena sa bisikleta at ipinaayos kay Joanna. Naging masaya kami sa araw na iyon. Pumunt pa kami sa Patio Verde upang mananghalian. Habang kumakain, naisip namin na gumawa ng pangalan ng grupo. Biglang may nakaisip ng Tropang Sikat, Inggit Lahat at para paikliin, T.S.I.L.

Nagdagdag pa kami ng dalawa pang miyembro. Sila ay sina Justine at Khryss. Sila ay malalapit rin naming kaibigan kaya isinama namin sila sa grupo.

Ngayon ay dalawang taon, tatlong buwan at labingsiyam na araw na kami. Masaya pa rin kami sa isa’t- isa at nagtutulungan sa mga problema. Kahit na watak- watak kami minsan, ipinagdiriwang pa rin namin ang aming grupo tuwing ika- 23 ng buwan. Nagpapasalamat ako sa kanila dahil nakilala ko sila at naging mga kaibigan. Naging totoo sila sa akin at nagiging balikat sa mga suliranin. Handa silang magpasaya ano mang oras at hinding- hindi ka iiwanan. Buti na lamang at nariyan sila palagi sa tabi ko tuwing nalulungkot ako. Kapag may problema ang isang miyembro sa isa pa, inaayos naming kaagad upang hindi kami magkagalit- galit.  

Sana ay tumagal pa ang samahan naming kahit sa oras na magkahiwa- hiwalay na kami ng paaralan. Iyan ang T.S.I.L. Ang grupo ng magkakaibigan na hindi ko malilimutan.